Şöyle dönüp kendimize baktığımızda gerçekten özgür müyüz? İstediğimiz kişiyle seks yapabiliriz, istediğimiz içkiyi içebiliriz, istediğimiz mekanda eğleniriz, istediğimiz insanla arkadaş oluruz, istediğimiz konulardan konuşur, istediğimiz gibi giyiniriz, kısacası istediğimiz hayatı yaşarız. Peki ya yanılıyorsak? Peki ya kendimizi kandırıyorsak? Aslında tam olarak yaptığımız bu. Biz kendimizi kandırıyoruz...
Şöyle geriye dönüp baktığımızda hal ve hareketlerimizde insan ve toplum manipülasyonlarının ne derece etkili olduğunu görmek bize büyük bir farkındalık yaratacaktır. Size en basitinden iki insan profili çıkartayım; birincisi tamamen popülerliğin tesirinde kalmış, çeşitli sosyal mecralarda ne kadar harika bir insan olduğunu, ne kadar mutlu ve güzel bir hayatı olduğunu vurgulamaya çalışan insan tipi. Mutlu gözükmek ona kendini mutlu hissettirir. Mutlu olmaktan ziyade mutlu gözükme çabası onu o kadar etkiler ki insanların olumsuz tepkisi onu intihara dahi sürükleyebilir. İkincisiyse tamamen toplum normlarının dışında tavırlar sergileyerek marjinal olmaya çalışır. Her şeyin aksini yapar ama bunu normların dışına çıkmış olmak için yapar. Kendine özgü olmak isterken kendinden uzaklaşır ve kaybolur. Bu iki tip arasındaki ortak noktaysa kendini özel hissetme ihtiyacıdır. Bu öyle tehlikeli bir bağımlılıktır ki bir kere tesirinde kaldıysanız kurtulmanız çok ama çok zor olacaktır. Bu insanlar zamanla kendi kendilerinin kölesi olurlar ama ana etken kendileri oldukları için bunu çözümlemeleri çok zordur, dışarıdan gelen uyarılara da zaten kulak asmazlar. Kendi kendilerini acımasızca tüketirler. Özel olmak isterken aslında acınası bir basitliğe mahkum olurlar.
Peki birinin özgür olduğunu nasıl anlarız? Özgür insan olduğu gibi gözükmekten korkmayan insandır. İyisiyle kötüsüyle kendisini tanıyor ve bunu kabulleniyordur. Çirkinse çirkin, aptalsa aptal, beceriksizse beceriksiz v.s. v.s. Ne farkeder ki? O özgürdür. Zengin veya yoksul olmak bunu değiştirmez. Bu içindedir, derinlerde... Birini seviyorsa bunu söylemekten gocunmaz çünkü o özgürdür. Egosu ona engel olmaz çünkü özgürdür. Reddedilince yıkılmayacaktır çünkü o hiç bir tescile ihtiyaç duymuyordur, o özgürdür. Oysa egosunun kölesi olan bir insan asla sevdiğini söyleyemez. Hislerini dile getirememekten kaynaklanan sorunlarla başa çıkabilmek için dolaylı anlatımlara sığınır. Dolaylı anlatımların ucu her zaman açıktır. O asla reddedilmeyecektir çünkü beklediği tepkiyi görmezse karşı tarafa bir yanlış anlaşılma olduğunu iddia edip kendisini rahatlatacaktır. Hayat boyu sevgiden mahrum kalmanın acısıysa reddedilmenin acısından fazladır. Dostlukları yavandır bunların. Arkadaş ortamlarında da kesinlikle kendileri değillerdir. Dolayısıyla da arkadaşları hep bu tip insanlar olacaktır. Dostluk adına toplandıklarında birbirlerine oskarlık oyunculuklar sergileyip gizli bir güç savaşına girecekler, sonra da yalnızlıklarına lanet edeceklerdir. Sevmedikleri işlerden kazandıkları paralarla gösteriş yapacak, güçlü olduklarını zannedecekler. Oysa özgür insan bir başka yaşar hayatı. Rüzgarı hisseder, güneşi hisseder, kuşların cıvıltılarını, çocukların kahkahalarını... Özgür insanın ılık ve mağrur bir tebessümü vardır. Yüzünüze gülünce kalbinizde mayhoş bir uyuşma, içinizde garip bir sıcaklık oluşur. Özgür insan size dokununca onun ruhu kalbinize değer. Özgür olmalı insan. Belki biraz yalnız ama sevilen. Belki biraz mağrur ama gururlu. Öfkesi de sevgisi de gerçektir. Egonun yarattığı hırçınlıktan muhaftır özgür insan. Her insan özgür olsa keşke ama özgürlük için savaşmak gerekir.
fsdfsd
tespitler çok yerinde.
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim.
YanıtlaSil